Het is moeilijk om direct te laten weten dat je belangstelling hebt. Toen mijn vader een herseninfarct kreeg en wij kinderen in allerijl waren opgeroepen, zagen we een aantal van zijn vrienden voor het eerst. Eén van deze heren schudde mijn de hand en vroeg hoe het op mijn werk en met mijn studie ging. Hij vertelde hoe mijn vader altijd opschepte over mij en wat ik allemaal deed. Ik wist niet wat ik hoorde, ik was ervan overtuigd dat mijn vader zich er niet eens van bewust was dat ik een universitaire opleiding volgde. Hij vroeg er nooit naar.
Een collega vraagt regelmatig of ik kom eten. Haar man vindt het namelijk makkelijker om met mij over de gang van zaken op het werk te praten, dan met haar. Dus als ik ben geweest, dan weet ze zeker dat hij weer van alles op de hoogte is.
Zo was het laatst ook bij een burenruzie. De buurvrouw had kanker waarvoor zij chemokuren volgde. De buurt sprak hierover, zij werd al snel kaal en was regelmatig een paar dagen afwezig als zij weer naar het ziekenhuis moest. Voor haar man was dit een hele zware tijd. Hij had het druk met zijn vrouw en het opvangen van hun kinderen. De overbuurvrouw vroeg met regelmaat aan de buren van het betreffende gezin hoe het nou ging. De buren van rechts vroegen aan de buren van links hoe het ging. De buren van links vroegen aan de tuinman van de buren of hij wist hoe het met hen ging.
En de buurman? Die voelde zich eenzaam. Hij had altijd klaargestaan voor zijn buren en nu toonde er niemand belangstelling…